Kuna domowa
Długość ich ciała wynosi od 42 do 59 cm, z kolei sam ogon mierzy od 16 do 32 cm.
Osiągają wagę do 1,5 kg. Mają niewielką głowę, wydłużony tułów i puszysty ogon. Kuna domowa zwanej także kamionką, posiada plamy na szyi i piersi koloru białego i rozciąga się aż na przednie łapy. Są aktywne przez cały rok, szczególnie nocą. Doskonale wspinają się po drzewach, są też świetnymi skoczkami. Dorosłe kuny żyją zazwyczaj w pojedynkę, swoje terytorium znaczą odchodami i moczem. Do budowy swoich schronień wykorzystuje szczeliny skalne, stosy drewna, nory innych zwierząt, a także wszelkie zabudowania, takie jak stodoły, piwnice, strychy budynków. Kuny zaliczamy do tych wszystkożernych. Zjadają drobne gryzonie, takie jak norniki, nornice, myszy czy szczury. Ponadto żywią się ptakami oraz ich jajami, gadami, płazami i owadami. Zjadają także padlinę, owoce i rośliny.
Lis rudy
Lis rudy nazywany lisem pospolitym. Dorasta do około 90 cm długości ciała i może ważyć około 13 – 14 kg. Jego futro ma charakterystyczne pomarańczowo-rude umaszczenie, natomiast spód ciała, czyli brzuch wraz z podbródkiem są białe. Całość dopełnia puszysty ogon z białą końcówką. Nogi od stawu skokowego do palców czarne. Ciąża lisicy trwa 49-58 dni, z reguły jest ich 4-6 w jednym miocie, są łyse, ślepe, głuche i przychodzą na światowe wcześniej wykopanej rodzinnej norze. Szczeniaki w momencie porodu mogą ważyć od 56 – 110 gramów i mierzyć ok. 15 cm. Matka od urodzenia, aż do osiągnięcia przez zwierzaki samodzielności opiekuje się młodymi. Na początku, cały czas przebywa w norze, a pokarm dostarczają jej samiec lub starsze dzieci z poprzednich miotów. Nora stanowi schronienie przed niebezpieczeństwem, miejsce odpoczynku, snu oraz magazyn jedzenia na wypadek, gdyby nie udał się nic upolować. Lisy zazwyczaj polują na gryzonie oraz duże owady.
Dzienna dawka pokarmowa tego ssaka to koło 0,5 kilograma pożywienia w skład, której wchodzi około 300 gatunków zwierząt oraz roślin.
Borsuk
Borsuk posiada szary grzbiet, czarny brzuch i nogi. Na jego głowie znajdują się dwa czarne pręgi. Oczy i uszy są niewielkich rozmiarów. Na każdej z łap mają pięć palców z długimi pazurami. Ciało dorosłego osobnika osiąga długość nawet 90 cm i 30 cm wysokości. Ważą od 12 do 20 kg. Mieszkają głównie w lasach mieszanych i liściastych. Lubią przebyć
w podmokłych obszarach blisko zbiorników wodnych. Preferuje przebywanie na obszarach lesistych otoczonych urodzajnymi polami. Borsuki uaktywniają się nocą, zaś dzień spędzają
w swojej norze, do której są niezwykle przywiązane. Normy mogą mieć niezwykle skomplikowaną budowę i składać z kilku sypialni. Zanim borsuk dotrze do głównej komory, musi pokonać kilka krętych korytarzy. Wraz z nadejściem zimy borsuk zasypiają w swojej norze. Sen nie ma charakteru ciągłego. Gdy dni stają się cieplejsze, borsuk opuszcza swoje cztery kąty i wybiera się na łowy. Przetrwanie okresu zimowego zapewniają mu nagromadzone w organizmie tłuszcze. Borsuki odżywiają się przeróżnymi roślinami i zwierzętami. Z tego powodu bywają nazywane wszystkożercami. Najwięcej wartości odżywczych dostarczają im dżdżownice. Niezwykle ważne i ich diecie są także owady, niewielkie i młode ssaki, a także ptaki, zboże i owoce. Najczęściej polują na szczury, ryjówki, krety i zające.
Bóbr europejski
Ciało bobra europejskiego wynosi 70 -100 cm, długość ogona 30 – 40 cm, masa ciała ok. 30 kg. Zwierzę o opływowym kształcie ciała, grubym, natłuszczonym futrze i spłaszczonym ogonie pokrytym łuskami.
Palce tylnych kończyn połączone są błoną pływną. Niewielkie uszy, a także nozdrza zamykane są płatami skóry, natomiast oczy zaopatrzone są w przezroczyste powieki chroniące je pod wodą. Wielkie, stale rosnące i ścierane siekacze mają z przodu barwę brunatnoczerwoną. Futro jest barwy szarobrązowej, brązowej lub prawie czarnej. Strona brzuszna ma zabarwienie nieco jaśniejsze.
Bóbr europejski jest zwierzęciem ziemnowodnym. Żyje na zalesionych brzeg jezior i wolno płynących rzekach. Świetnie pływa i nurkuje. Kopie nory w brzegach, z wyjściem pod powierzchnią wody. Buduje też z gałęzi i mułu tzw. żeremia – nadwodne domki w kształcie kopców, z podwodnym wejściem. Swymi potężnymi siekaczami potrafi odcinać nie tylko gałęzie, ale także ścinać całe drzewa najchętniej osiki, olchy, wierzby i topole.
Bóbr europejski to gryzoń roślinożerny. Żywi się roślinnością wodną, liścmi, pędami osiki, roślinami zielonymi rosnącymi na brzegu. Zimą jego pokarm stanowią gałązki drzew i krzewów, kora i łyko. Ciążą bobra europejskiego trwa ok.100 dni.
Bóbr europejski żyją średnio 15 -25 lat.
Sarna
Sarna europejska jest gatunkiem ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych. Samica jest potocznie nazywana kozą, samiec rogaczem albo kozłem, młode to koźlęta.
Sarna ma smukły kształt, cienkie i wysokie nogi, jej sierść jest ciemnobrązowa latem,
a siwo-brązowa zimą, z białą lub żółtawą plamą na pośladkach. Wysokość w kłębie wynosi ok. 75 cm, długość ciała od 95 do 140 cm. Samiec waży około 25 kg, koza nieco mniej. Poroże samców osiąga długość 30 cm, zrzucane jest na przełomie października i listopada, nowe odrasta od kwietnia. Ciąża u saren trwa 10 miesięcy. Koźlęta rodzą się w maju albo w czerwcu. Samica rodzi do 3 młodych i pozostawia je w ukryciu, przychodząc do nich tylko w porach karmienia. Koźlęta pozostają z matką rok, a dojrzałość płciową osiągają w wieku 2 lat.
Jeleń szlachetny
Jeleń szlachetny może osiągać 2,5 m długości i wysokość w kłębie do 1,5 m. Masa ciała dużego jelenia dochodzi do 350 kg. Jeleń pokryty jest krótkim i przylegającym włosem. Sierść jelenia szlachetnego jest w zimie siwobrunatna, a w lecie rdzawobrunatna i podlega wymianie dwukrotnie w ciągu roku. Wierzch głowy, szyja, podbrzusze i nogi są barwy ciemniejszej od reszty ciała. Ogon dochodzi do
15 cm długości. Jelenie mają bardzo dobry węch i słuch i są bardzo płochliwe. Prawdziwą ozdobą tych zwierząt jest jednak rozgałęzione poroże samców. Poroże jest zbudowane z twardej tkanki kostnej, są to potężne twory z wieloma odnogami. Zaczyna rozwijać się wiosną każdego roku. Wyrasta bezpośrednio z kości czaszki i stopniowo pokrywa się miękką aksamitną skórą. Na tym etapie rozwoju nazywa się pantami. Jeszcze wtedy może ulec zranieniu i krwawić. Powoli delikatna skóra wysycha
i obumiera, poroże twardnieje i zamienia się w groźną broń niezbędną w okresie godowym. Kiedy ten czas się skończy, jelenie zrzucają poroże. Wyrośnie ono znów w następnym roku.
Jeleń szlachetny jest typowym roślinożercą, potrafiącymi zjadać nawet trudno strawne części roślin. Preferują byliny i trawy. Wiosną zrywają pączki drzew i krzewów. Zimą mogą powodować poważne szkody, ogryzając korę i ścinając młode pędy. Późnym latem i jesienią jelenie szlachetne zjadają żołędzie i buczynę, odkładając zapasy tłuszczu na zimę.
Wiewiórka pospolita
Wiewiórka pospolita z wierzchu kolor sierści ma brązowo-pomarańczowy, a pod spodem biały brzuch oraz podgardle. Na szczycie małżowiny usznej znajdują się frędzle, będące skupiskiem sierści. Niewątpliwie najbardziej charakterystyczną cechą gatunków jest puszysty, dość długi ogon. W momencie przeskoku z gałęzi na gałąź pomaga on ssakowi utrzymać równowagę.
Długość ciała waha się w granicach 20-30 cm. Do tego należy jeszcze doliczyć ogon, który mierzy nawet do 25 cm. Wiewiórkę można głównie spotkać w lasach iglastych, liściastych , parkach oraz ogrodach. W ciągu roku wyprowadza do nawet trzech miotów, w których rodzi się do 7 młodych. Ciąża trwa 37-40 dni, a po porodzie przez 8 tygodni matka karmi młode własnym mlekiem. Samce nie troszczą się o potomstwo. Młode w wieku 2,5 miesiąca zaczynają same poznawać uroki otaczającego ich świata. Głównym pożywieniem wiewiórki są nasiona, pędy roślin, grzyny, owoce, nie pogardzi również owadem. Wiewiórki żyją w dziuplach, ale tylko w okresie zimowym, kiedy panują silne, siarczyste mrozy. Dziuple są też świetnym magazynem na uwielbiane przez wiewiórkę rudą orzechy.
Bardzo często zdarza się, iż podczas kontroli budek lęgowych dla ptaków ornitolodzy znajdują spore ilości nagromadzonych orzechów i żołędzi. Jednak zasadniczym lokum, typowym dla gatunku nadrzewnej wiewiórki jest gniazdo.
Borowiec wielki
Jest jednym z największych nietoperzy w Polsce. Uszy krótkie, szeroko zaokrąglone. Koziołki krótkie, płatowato zakończone. Sierść jest błyszcząca, krótka i przylegająca. Ubarwienie ciała w rdzawobrązowych tonacjach, niekiedy z bledszymi zakończeniami włosów na grzbiecie. Spód nieco jaśniejszy. Naga skóra jest czarnobrązowa. Skrzydła długie, spiczaste i wąskie. Błona skrzydeł przyczepiona jest do pięt. Zamieszkuje nizinne lasy liściaste, rzadziej iglaste. Obecnie często spotykany jest także w miejskich parkach, ogrodach i cmentarzach. W lecie zasiedla dziuple drzew, szczeliny budynków, a także skrzynki dla nietoperzy. Na zimowiska wybiera dziuple drzew, szczeliny skalne, szczeliny budynków. Odbywa wędrówki sezonowe, nie dłuższe niż 100 km. W Polsce objęty ochroną ścisłą. Nietoperze są owadożerne, znaleźć można w ich diecie: muchówki, pluskwiaki, chruściki, motyle oraz chrząszcze. Poluje na otwartej przestrzeni, nad drzwiami,łąkami , zbiornikami wodnymi . Lata wysoko i szybko. Kryjówkę opuszcza jeszcze za dnia. Do rozrodu przystępuje raz w roku.Ciążą trwa około 70 dni. Samica rodzi 1-2 młode. Dojrzałość płciową osiąga już w pierwszym bądź w drugim roku życia.
Zając szarak
Zając szarak osiąga długość ciała w granicach 50 -75 cm, długość ogona7 -12 cm, masa ciała 3 -7 kg. Charakteryzuje się bardzo długimi tylnymi kończynami i długimi, ostro zakończonymi uszami. Jego ubarwienie jest zmienne -szarożółte, szarorude lub brązowoszare z domieszką włosów czarnych i białych. Strona brzuszna jest biała lub kremowa, spód ogona biały, końce uszu i wierzch ogona czarne. W zimę futro na grzbiecie staje się jaśniejsze dzięki domieszce białych włosów.
Zając szarak osiedla się na terenach otwartych, w tym rolniczych. Unika dużych i zwartych lasów, ale można go spotkać w młodnikach, zagajnikach i na obrzeżach lasów. Poza okresem rui prowadzi samotny tryb życia. Nie kopie nor, czasami tylko wygrzebuje dołek i wyściela go trawami, a na ogół chroni się w płytkich kotlinkach i pod krzewami. Zając szarak jest gatunkiem roślinożernym. Odżywia się roślinami zielonymi, liśćmi, trawami, młodymi pędami krzewów, warzywami z pół uprawnych
i ogrodów. Jesienią zjada najwięcej roślin oleistych i oziminy. W zimie obgryza korę z młodych drzewek. Okres rozrodczy dla zająca szaraka jest zależny od warunków klimatycznych i może trwać od stycznia do września. W ciągu roku samica daje 3 -4 mioty.Ciąża trwa 42 -44 dni. W miocie może być od 1 do 5 młodych. Rodzą się one pokryte sierścią i z otwartymi oczami. Matka pozostawia je ukryte
w zagłębieniu i wraca, aby je nakarmić 1 -2 razy dziennie. Laktacja trwa 3 tygodnie. Dojrzałość płciową zając szarak osiąga w wieku 6 -9 miesięcy. Żyje 8 -12 lat.
Ryjówka aksamitna
Ryjówka aksamitna może osiągać długość ciała od 6 -8 cm, długość ogona 3,5 -5 cm, masa ciała waha się w granicach 7 -15 g. Ryjówka aksamitna ma ciało o walcowatym kształcie, cienki, długi, pokryty okółkowo ułożonymi włosami ogon, ostro zakończony, ruchliwy ryjek i malutkie oczy. Końcówki zębów są zabarwione na czerwono. Futerko jest miękkie i gęste, o ubarwieniu wykazującym zmienność sezonową i geograficzną. Na ogół grzbiet i ogon mają barwę brązową, czarną lub czerwonawą, boki są jasnobrązowe, strona brzuszna i spód ogona białe lub szarawe. Ryjówka aksamitna żyje w bardzo różnorodnych środowiskach, zarówno otwartych, jak i zadrzewionych. Preferuje jednak wilgotne lasy, łąki, torfowiska, zarośla nadrzeczne. Spotkać ją można także w ogrodach , starych parkach, żywopłotach, zadzewieniach śródpolnych, w pobliżu osiedli ludzkich. Prowadzi samotny tryb życia, jest agresywna wobec osobników swojego gatunku. Gniazda buduje w opuszczonych mysich norach, norach wykopanych przez nią samą, w rozpadlinach, kępach traw. Jej największa aktywność przypada na porę nocną, ale w zasadzie żeruje przez całą dobę. Porusza się głównie po powierzchni ziemi, w razie potrzeby nieźle pływa, słabo się wspina.
