Myszołów
Myszołowa można spotkać w całym kraju, również na wyżynach i w górach. Na zachodzie kraju zasiedla głównie krajobraz rolniczy. Na obszarach o największym zagęszczeniu na 100 km² znajduje się 90 par lęgowych. Przybywa do Polski też w czasie przelotów, od końca lutego do marca, połowy kwietnia, i jesienią od września do listopada, a nawet do pierwszych dni grudnia.
Myszołów to najpospolitszy i najbardziej rozprzestrzeniony średniej wielkości ptak szponiasty Europy. Charakteryzuje go krępa budowa ciała, szerokie, zaokrąglone skrzydła oraz krótki, szeroki ogon. Samica nieco większa od samca, ale obie płci ubarwione jednakowo.
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg w kwietniu lub maju, składając 2 do 4 jaj o różnym ubarwieniu, zwykle koloru białawego lub zielonawego, mniej lub bardziej upstrzonych szaro-fioletowymi, żółtawymi, rdzawymi i ciemnobrązowymi plamami. Na wielkość lęgu oraz sukces lęgowy wpływa liczebność populacji myszy polnych na danym terenie.
Jaja wysiadywane są przez okres około 30–35 dni przez obydwoje rodziców, którzy po wykluciu karmią swe młode. Młode jako rzekome gniazdowniki są opierzone popielatym puchem. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 45–50 dniach. Gdy to się stanie obserwować można szybujące nad łąkami lub lasami rodziny myszołowów.
Najdłużej żyjący myszołów zwyczajny, którego wiek oznaczył człowiek, miał 24 lata.
Myszołów pożywia się drobnymi kręgowcami chwytane na ziemi. Jeśli ma okazję, zjada padlinę. Wiele dyskutuje się na temat szkodliwości tego ptaka na działalność człowieka. Badania składu diety myszołowa dowiodły, że 70% pożywienia stanowią norniki zwyczajne, a tylko 30% mniejsze ptaki, krety, płazy, gady, dżdżownice, ślimaki i większe owady np. chrząszcze. Na ptaki, dochodzące do wielkości gołębia, poluje przeważnie w trakcie śnieżnych i srogich zim, gwałtownym atakiem z góry. Identyfikowano też resztki zwierzyny łownej m.in. resztki dzikich królików, kuropatw, bażantów i zajęcy, ale ptak polował wtedy głównie na osobniki chore lub zjadał wcześniej już padnięte ofiary innych drapieżników. Potrafił też złowić nawet łasicę lub gronostaja.
Dzięcioł
Dzięcioł duży dorasta do 25 cm długości ciała, a rozpiętość skrzydeł wynosi 40 cm. Masa ciała nie przekracza 100 gramów. Jest gatunkiem dość szeroko rozpowszechnionym. Zamieszkuje nie tylko lasy, ale także parki czy skwery miejskie, gdzie rosną stare drzewa, w których może budować dziuple i zakładać gniazda.
Kuper, ogon, skrzydła i część głowy ma koloru czarnego, dół ciała ptaka jest biały. Na dolnej części brzucha, wyróżnia się bardzo wyraźna jaskrawoczerwona pręga. Podobną na tylnej części głowy posiada samiec, nie posiada jej natomiast samica
Zwierzęta te, nie pogardzą żadnym smakowitym kąskiem. Zjadają zazwyczaj pokarm wysokobiałkowy, tj. larwy owadów ukryte pod korą drzew, ale nie tylko. Często zaglądają do dziupli innych ptaków, np. sikor i wybierają ich pisklęta, a nawet podbierają jaja, czy oseski wiewiórek. Zimą z kolei żeruje na padlinie, a czasami zjada nawet owoce, chociaż i w tym przypadku trwają dyskusje..
Wiosną na przełomie kwietnia i maja, w wykutych przez siebie dziuplach składa 4-6 jaj wysiadywanych przez około dwa tygodnie na zmianę przez oboje rodziców. Po wykluciu przez następne 3 tygodnie pisklęta spędzają czas w dziupli. Rodzice karmią młode jeszcze przez 10 dni po opuszczeniu gniazda, a potem już odlatują, szukając swojego miejsca na świecie. Już w pierwszym roku życia osiągają dojrzałość płciową, i dlatego następną wiosną przystępują do lęgów.
Bażant
Bażant (Phasianus colchicus) to piękny ptak z rodziny bażantowatych, występujący w Polsce, o dużej zmienności podgatunkowej. Głowa u samców jest najczęściej zielona z metalicznym połyskiem, dwoma niewielkimi czubkami, a wokół oczu występuje duża czerwona, naga plama, biała obroża na szyi, plecy rdzawe, złotawe z fioletowym połyskiem, pióra są rdzawe z jasnym brzegiem, pstre barki. Pióra wyglądają jak łuski, przód ciała ciemny, metalizujący, ogon długi, żółtobrunatny z prążkami. Nogi są zaopatrzone w ostrogi. Samica jest mniejsza i niewidoczna w zlewającym się z otoczeniem, szarorudym kolorze z ciemnymi prążkami na grzbiecie. Ogon krótki. To cenny gatunek łowny.
Najczęściej przebywają na terenie zarośłi, na skraju pól i łąk, w trzcinach i wiklinie. Preferuje tereny nizinne. Europa i Azja, Ameryka Północna, Japonia, Hawaje, Nowa Zelandia. Naturalny obszar występowania to Azja.
Prowadzi osiadły tryb życia. Zdarza się jednak, że samce koczują na odległość kilkudziesięciu kilometrów. Nocuje na drzewach. Lata słabo, a do lotu zrywa się z głośnym łopotem skrzydeł.
Bażanty zjadają pokarm roślinny (części zielone, nasiona, owoce, korzenie, bulwy i kłącza) oraz owady, dżdżownice, pajęczaki i ślimaki. Wyjątkowo ofiarami bażantów padają żaby, zaskrońce, norniki i ryjówki.
Bażant jest poligamiczny. Gniazdo buduje na ziemi w otoczeniu gęstych traw i gałęzi. Wyprowadza 1 lęg w roku – w Polsce w maju i czerwcu. Jaja samica składa w maju w liczbie 10-12, czasem nawet 18. Jaja wysiaduje tylko samica przez 24 dni od chwili złożenia ostatniego jaja. Młode zaraz po wykluciu szukają pokarmu samodzielnie.
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Dymówka
Długość ciała: 17-23 cm. Niewielki, smukły ptak o granatowo połyskującym czarnym wierzchu ciała i białawym lub jasnopomarańczowym spodzie. Gardło i czoło rdzawe, oddzielone od piersi czarną przepaską. Skrajne sterówki wydłużone, przez co ogon jest głęboko rozwidlony. Dymówka jest powszechnie znanym ptakiem, gdyż najczęściej gniazduje w zabudowaniach ludzkich. Nocuje w wielotysięcznych skupieniach w trzcinowiskach. Osiedla wiejskie i podmiejskie, wyjątkowo gniazduje poza zabudową, np. pod mostami.
Należy do bardzo licznych ptaków lęgowych,Gniazdo to czarka ulepiona z ziemi i przyklejona do pionowej ściany, wyścielona piórkami, z reguły we wnętrzu budynku.
Głównym pożywieniem dymówki są drobne latające owady.
